Ne bileyim başlık bulamadım. Okumanızı istedim hepinize yazdım işte.

Annemi kaybettiğim sırada kendimi toparlamam kolay olmadı. Bu süreçte kardeşlerime de desteğim minumum düzeydeydi. Bunu fırsat bilen akrabalarım. Evet şaşırmayın akrabalarım. Kız kardeşimi kandırmış. Nasıl mı? Amcamın oğluna istemişlerdi kız kardeşimi daha o 15 yaşındayken. Şu ana amcamın oğlu olmasına mı 15 yaşında mı olmasına mı şaşıracaksınız bilemediniz tabi. Eee bir de beni düşünün. Kız kardeşimi ilk istemeye geldiklerinde annem henüz sağ idi. Ama şimdi o yok ve ben ne yapacağımı bilemiyorum. Kız kardeşim 15 yaşındaydı dedim ya. Şimdi çok büyük sanmayın. Şu anda da sadece ve sadece 17 yaşında ve isteyen amcamın oğlu da benden bile büyük yani 22 yaşında. Ha evet kadınların erkeklerden küçük olması evlilik için iyi ama şu an kız kardeşimin yaşı da küçük.
Tabi siz anlayamadınız mevzuyu. Ben kız kardeşimin yok demiş olmasına güvenerek amcamın oğluna etmediğim lafı koymamıştım. Oğlan askerdeyken bir iki laf türemişti aile arasında ve ben de tuttum aradım çucuğu. Demesin mi bana ben kardeşinle çıkıyorum diye. Sanırım o an dünyadan ruhum bir süreliğine çekilmişti. Canım, canımı feda edeceğim kardeşim benden gizlemiş üstelik ben de çocuğun gözünde kö tü durumda kalmıştım. Düşündüğün şeye bak demeyin. Ola ki olsaydı evlilikleri? Bir ömür bana düşman kalacaktı enişte bey. Böyle davranmayı yani işin oluruna da olmazına da bakıp hesap yapmayı ona göre davranmayı annemden öğrenmiştim. Velhasılı kız kardeşimle zaten zor olan hayatımız daha da zorlanmıştı. Ne desem ona laf vurduğumu, onu eleştirdiğimi düşünüyor ve çocuğun haberi bile olmadan onun yüzüne evimizde çatışmalar oluyordu. Ama kendi kız kardeşim emindi benden. Güveniyordu ne yaparsa yapsın onu yalnız bırakmayacağıma arkasında, yanında ve destek olacağıma. 

Bunları niye anlattı size bu kız bu kadar. Çünkü doldu. Benim 'hayatımı yazsam roman olur' dedikleri tarzdan bir hayatım var ve bir gün beni dinleyip yazmak isteyen bir yazara anlatacağım. Neden mi ben yazmayacağım. Şu an bile katbekat zorlandığım küçücük bir sayıyı yazamazken tüm hayatımı hatırlamaya bile korktuğum noktaları es geçerek geçmişimi düşünürken. Uzunca upuzunca bir kitaba bunları yazıpan latmak,dökmek hiç de kolay değil. Bir iki girişimim oldu ama ötesi yok.
Geçenlerde iki hafta dahi olmadı kız kardeşim ani bir karar değişikliğiyle 'olmayacak abla' dedi. Kararlıydı. Açıkcası çokca da sevindim. Ee ama bu işin bir de ailevi boyutu vardı. Hemen ertesi gün geldiler. Amcam ve yengem. Bir de bir türlü anlayamadığım nedenden dolayı yanından ayırmadıkları kızlarının kızı. Yani 4 yaşlarındaki torunları. Benim istemediğimi oğlan biliyordu zaten annesini de iyice doldurmuş salmışlar. 5 kızın idaresini tek başına yapan, zaman zaman hala ona kızsam da, uzun vadede onu suçlasamda, acaba acıdığımdan  mı böyle iyi davranıyorum desem de babam, bizim ailemize yakışan dilde ve karşı tarafı da incitmeden olmayacağını anlattı onlara. Ama anlayanı getir. Kör cahil insanlar var karşınızda. Hele de yengem. Annesini bol bol doldurmuş amcaoğlu benle ilgili. Ve tabiri caizse br panter salmış üstüme. Bunlar bizim alt katta oturan nenemlere geldiler. Bende hemen halıları kaldırdım, elime bardağı aldım, aşağıdaki konuşmaları dinliyorum. Yengem veryansın ediyor. Dayanamadım. Yemin ederim dayanamadım. İndim aşağıya. Sinirimden ağlayarak ve babamın fırça atabileceği şüphesine karşı 'Ben sadece amcamı muhattap alı konuşuyorum.' diyerek amcama bir iki laf söyledim. Ve malesef bana inanmayacaklarından emin olduğum için. Annemin üzerine yemin ettim. Bu bikle benim canımı ne denli yakıyorken yengem hala devam ediyordu. Ben annemi öne sürmüştüm, ölüsüne yemin etmiştim. Ama o kadın. Ah Allah'ın düşündükçe kafam ağrıyor.
Kesin cevaptan sonra çocuk okulumun hemen yanında dersaneye giden kızkardeşimi takip etmeye başladı. Bizim eve bir gün halam saldı, bir gün geldi alt katta oturan nenemlere söyledi. Koca yaşlı başlı insanlarında kafasını ağrttığı geçen gün yetmemiş demek ki. Bugün sabah da nenemlere buralarda oturan başka bir amcam gelince o yaşlı insanların amcama dediklerine kulak misafiri oldum ve canım yandı. ( Evimiz iki katlı ve ağaç beton. Yani ses yalıtımı hak getire. Rahatlıkla duyuluyor konuşulanlar. Bir de dedemin kulağının ağır olduğunu hesaba katın, o tv izlerken biz yukarıda tv sesini açmıyoruz bile, eğer aynı kanalı izliyorsak). Ben en başta dinlemiyordum tabi konuşulanları ama amcamın ses, fark edilir derece yükselince ve nenemlere kızmaya başlayınca kulak verdim. Maalesef ailenin şu an trendtopic olan konusu kız kardeşim ve amcamın oğlu ile ilgili idi konuşma. Ama amcam nenemlere bizene, sizene, ben niye diyorum, sizin de oğlunuz siz konuşun, torun da sizin si deyin, hemen de üstünüzde oturuyorlar deyip konuyu uzattırmadı. Ama sinirlenmiş olmalı ki daha rahat bir yarım saat oturacağını düşünürken ben 5 dk sonra kalktı. 
Yazı çok uzuyor farkındayım ama  ne yapayım bıktım bıktım, bıktım... Bir arkadaşım diyor ki niye sen hep dertlisin? Ne bileyim ben. Ben mi diyorum derde gel beni bul bırakma diye.

Allah'ım şu güne kadar her duam karşılık buldu sen de. Bu sefer de duy şu akıl alacak bir annesi olmayan aciz kulun. Bir yol, bir umut, bir ışık ver bana. Ne yapacağım ben?!

Not : Kız kardeşimi suçlamayın. Annemizi hazin bir şekilde kaybettik ve de hala hiö birimiz atlatamadık. O da kendini çaresizlikte ilgi gösteren ilk k işiye kaptırmış oldu. Bu sokaktaki bir balici bile olabilirdi. Buna şükür. Kafası geç de olsa dank etti ama baya bir üzüyor tüm ailemizi. Hoş benim umrumda olan sadece evimin içi ve aşağıdaki yaşlı insanlar ya. Neyse. Babamı aramıştım. Delirdim ne yapayım. Rahatlatsın istedim. O da daha işten çıkmamış. Ben de dayanamam o gelene kadar deyip oturdum ve bu uzunc a bir iç döküşü sizlere sundum. Bu anlattıklarım inanın bana en en en yüzeyel hali. Daha neler var bir bilseniz :( Yazım hataları veya vurgu yanlışları için özür dilerim. Bu yazıyı ol ur da okumaya cesaretim olursa hepsini düzeltirim. Mutluluk sizinle olsun. Belki de bize el sallar sizdeyken?